Grzegorz Wincenty Piramowicz (ur. 1735, zm. 1801, jezuita, działacz Komisji Edukacji Narodowej, pisarz, pedagog, filozof).
Grzegorz Piramowicz urodził się we Lwowie w rodzinie pochodzenia ormiańskiego. Był synem Jakuba, patrycjusza lwowskiego, tytularnego sekretarza Augusta III, i Anny z Nikorowiczów. Uczył się w lwowskim kolegium jezuickim, a po zakończeniu nauki wstąpił do zakonu jezuitów. Studiował teologię w Akademii Lwowskiej. Po ukończeniu studiów został profesorem teologii moralnej w kolegium krzemienieckim. Od 1764 roku został nauczycielem synów kasztelana lwowskiego Józefa Potockiego, z którymi odbył podróż po Włoszech oraz Francji. W tym czasie dokonał przekładu „Bajek Fredra”, który miał pomóc zaczynającym naukę łaciny oraz francuskiego. Do 1770 przebywał w Rzymie, gdzie prowadził w jezuickim Collegium Romanum wykłady z teologii moralnej. W 1771 wrócił do Lwowa, gdzie podjął się obowiązków profesora filozofii. Po porwaniu króla Stanisława Augusta głosił kazania i publikował teksy rojalistyczne. Był stałym gościem tzw. czwartków literackich na zamku warszawskim i autorem oraz współpracownikiem „Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych”. Został powołany na stanowisko komisarza oraz sekretarza w Komisji Edukacji Narodowej (1773). Tworzył programy szkolne, sekretarzował Towarzystwu do Ksiąg Elementarnych (1775). W 1774 został proboszczem w Kurowie, gdzie zamieszkał. Dalej prowadził aktywną działalność literacką. W 1779/1780 na zlecenie KEN podróżował po Włoszech, Szwajcarii oraz Francji, gdzie poznawał tamtejsze programy edukacyjne. Po powrocie do kraju otrzymał godność kanonika kamienieckiego. Został również doktorem Uniwersytetu Krakowskiego. W 1783 pomagał przy wydaniu „Ustaw KEN”. W 1787 wydał „Powinności nauczyciela mianowicie zaś w szkołach parafialnych i sposoby ich dopełnienia”, które uważa się za szczytowe osiągnięcie polskiej myśli pedagogicznej w XVIII wieku. Powinności zarysowały rolę nauczyciela, stając się próbą nobilitacji profesji nauczycielskiej. Piramowicz uchodzi również za prekursora wychowania fizycznego i oświaty zdrowotnej w Polsce. Po uchwaleniu Konstytucji 3 maja wpisał się na listę członków Tow. Przyjaciół Ustawy Rządowej. Grzegorz Piramowicz zmarł w 1801 i został pochowany w kościele kurowskim.